Öfke, düşünce ve söz

“İnsanoğlunu bu kadar öfkeli yapan neydi?” Hep düşündü, düşündü, düşündü… Kendini tatmin eden bir cevap bulamıyordu. Evet diyordu. Hayat acımasız zaman zaman; iş dünyası yorucu; trafik can sıkıcı… Ah yok mu o geçim derdi oydu bu öfkenin sebebi. Sonra tekrar düşündü. Hayır dedi hiç bir şey kendini kaybedecek kadar öfkelenmeye haklı bir neden olamazdı. Üzüldü, çok üzüldü… Daha bugün kavga eden iki kişiyle karşılaşmıştı.. Onları görünce üzülmüştü biraz. Gözleri de yaşarmıştı… Nemli gözlerini kapatıp dinlediği müziğin sesini açmıştı o zaman.

Düşünmeye devam etti.

Düşündü, düşündü, düşündü…

Her ne olursa olsun öfkeye hakim olmak bir yetenek olmalıydı. Piyano çalmak gibi dedi, herkes çalamazdı. Şarkı söylemek gibi dedi, herkes söyleyemezdi; ama üstüne gitsek çabalasak, piyanoda bir iki nota çıkarabilirdik ve bir kaç melodi mırıldanabilirdik. O zaman öfkemizi de hafifletebilmeliydik… Sonra tanrıdan insanlar için huzur diledi. Düşünmeye devam etti. Başka bir gün başka bir tatsız konu hakkında düşünecekti, canı sıkılacaktı, biliyordu, o yüzden söz verdi kendine, güzel birşey düşünecekti. Bütün kahramanlarının mutlu olduğu güzel bir hikaye canlandıracaktı zihninde. Söz verdi kendine…

R. U.

Mr. Pratchett on stage once more! :)

“The Wintersmith and the Summer Lady… danced. The dance never ended. Winter never dies. Not as people die. It hangs on in late frost and the smell of autumn in a summer evening, and in the heat it flees to the mountains. Summer never dies. It sinks into the ground; in the depths, winter buds form in sheltered places and white shoots creep under dead leaves. Some of it flees into the deepest, hottest deserts, where there is a summer that never ends. To animals they were just the weather, just part of everything.

But humans arose and gave them names, just as people filled the starry sky with heroes and monsters, because this turned them into stories. And humans loved stories, because once you’d turned things into stories, you could change the stories. And there was the problem, right there…”

***

“I’m not superstitious. I’m a witch. Witches aren’t superstitious. We are what people are superstitious of.”― Terry Pratchett, Wintersmith